Bluesfestival Oosterburg Bluesclub The Lane - Oostburg (NL) concert report: Freddie |
 |
Toen ik van Esther Menke van Bluesther te horen kreeg dat ze met een nieuwe ontdekking aan het rondtoeren was werd mijn nieuwsgierigheid voldoende aangewakkerd om me op zaterdag 12 september richting Oostburg te begeven. Oostburg is een klein dorpje nabij het Zeeuwse Sluis dat uiteraard beter gekend is maar omdat de bekendste inwoner van Sluis aldaar zijn valiezen heeft gepakt doen ze in het Café Penny Lane er alles aan om nu de aandacht naar zich toe te trekken. Achter het bluescafé van Kees Petiet bevindt zich namelijk de bluesclub ‘The Lane’ waar Ton Marchand en Rob de Witte de stuurlui aan wal zijn. Het Bluesfestival in Oostburg was dit jaar aan zijn 7de editie toe maar dit jaar zou de wet van Murphy deze bluesclub bezoeken. Aan de affiche hadden ze hier in ‘The Lane’ goed gewerkt maar dan is er nog de factor geluk. Na de afzegging wegens ziekte van Laurence Jones op zaterdag werd de zondag nog eens onthoofd door de annulering van de hoofd-act Larry Miller en dan zou voor minder de moed in je klompen zakken. Voor zaterdagavond kon Esther nog voor een vervanging zorgen maar zondag zouden ze het dan maar moeten houden met een after-party en onze eigenste Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels aka Billy & Bloomfish. De zaterdagavond zouden Sean Webster & The Dead Lines de redders in nood zijn. Rond de klok van vier kwam in aan in Zeeland of mogen we zeggen Zeeuws-Vlaanderen om ons een beetje meer thuis te gaan voelen. Onmiddellijk puike ontvangst en na de kennismaking met de notabelen van het café en de club kon ik nog juist een praatje slaan met de opener van de dag, niemand minder dan Ralph De Jongh. Wanneer ze in Nederland spreken van een bluesman in hart en nieren komen we zonder fout uit bij Ralph De Jongh. Mijn eerste kennismaking met deze man was op Duvelblues, ik denk editie 2008 en vorig jaar zag ik hem dan eens terug aan het werk in ’t Rozenknopje te Eindhoven. Ralph De Jongh dat is Delta blues en dus aan de Delta van de Noordzee zou hij deze aangename club eens op zijn grondvesten doen daveren.
Ralph De Jongh heeft het goed bekeken en deelt zijn set van 120 minuten in 3 kleinere setjes waardoor hij telkens toch een beetje op adem kan komen, rekening houdend met zijn eigen intense beleving van de blues. Eerder dit jaar bracht hij zijn nieuw album ‘Sun Coming Up’ uit, een album dat we later deze week eens beter onder de loep gaan nemen. Uit dit album brengt hij ook vanavond enkele nummers zoals ‘Worried man Blues’ en uiteraard de titeltrack. Deze Hollandse bluesman zou allerminst misstaan in de donker juke-joints in de Mississippi Delta en niemand die hier vanavond er ook maar één seconde aan zou twijfelen. Zijn intensiteit trekken je als het ware naar hem toe en iedere nummer opnieuw blijft het genieten. Ralph durft ook al eens een zijsprongetje wagen zo ook vanavond met een portie R’n’R van Chuck Berry. Telkens weer blijf ik hem vergelijken met die frontman van de Stones en om de gelijkenis met Mick Jagger nog eens extra in de verf te zetten mag zijn versie van ‘Wild Horses’ uiteraard niet ontbreken. Nog een medley met Elmore James en Muddy Waters en na nog een portie rock ’n roll en we kunnen even op adem komen hier in The Lane. De volgende set is een lokale guitarslinger die luistert naar de naam Gino Buysrogge. Nog nooit van gehoord moet ik eerlijk bekennen maar daar zou na vanavond wel verandering in Met bluesjes als ‘Help Me’ en Willie Dixon zijn ‘Big Boss Man’ ben ik gelukkig dadelijk mee en begint mijn interesse voor deze fingerpicking Gino meer dan aan te wakkeren. Met nummers van Jimmy Reed en ‘How Blue can You Get’ van de helaas van ons heengegane BB King grasduinen we in het gans uitgebreid arsenaal dat de blues rijk is en wordt het hier in The Lane meer dan genieten. We kunnen het beamen wanneer Gino Buysrogge aanzet met misschien wel het mooiste bluesje 'ever' en dan heeft hij het over ‘Need Your Love So Bad’ van Mertis John Jr. uit 1955. Een nummer dat wel de geschiedenis is ingezongen door Peter Green en Fleetwood Mac in 1969. Bijzonder intens gebracht al was het freewheelen op het einde er voor mij een beetje teveel aan maar smaken verschillen uiteraard. Mooi, zeker en vast al krijg ik van ‘I’d Rather Go Blind’ ook steeds weer kippenvel en daar zou later op de avond aan worden gedacht. Tony Joe White kan soms een mindere dag kennen maar dat is hier bij Gino vandaag zeker niet aan de orde, zeker niet bij het brengen van ‘As The Crow Flies’ en zo worden we wakker geschud dat de 2 uur van Gino en Jef gewoon zijn voorbijgevlogen. Nog eentje van de Allmann Brothers en met ‘Southbound’ gaan we voor een einde om U tegen te zeggen. Als extra boost begonnen met hoog rock ’n roll gehalte wordt deze ‘Whole Lotta Shakin’Going On’ een weerzien met Alvin Lee en zijn hoogdagen met Ten Years After. Straffe kost! Wanneer je op de affiche 2 kleppers als afsluiter voorziet moet je natuurlijk ook het budget in balans weten te houden en zo is ook de 3de groep vandaag van uit de buurt en meer bepaald vanuit het Nederlandse Brabant. The Mighty YaYa is een project met Little Louis en die kennen we natuurlijk wel nog. Louis Van Gempel saat gekend als een voortreffelijk gitarist en songwriter en heeft in het verleden al wel mooie albums laten optekenen. Zo hebben Vanavond met The Mighty YaYa kiest hij samen met smoelschuiver Aart van der Wulp voor een heel andere richting. Met ‘Hurricane’, 'Come On' en ‘Burning Hell’ wordt het voor mij een beetje te heavy. Van bluesrock is bij wijlen geen sprake meer van en is te term ‘rock’ misschien beter op zijn plaats. Uiteraard weten we dat onze noorderburen van dit genre houden en besluit ik even me inwendig te gaan versterken. Nog net op tijd terug om een waanzinnige versie van ‘The Revelator’ te horen welk je ook kan terug vinden op zijn album ‘Footsompin’ Ground’ en we kunnen ons gaan opmaken voor de ‘top of the bill’ van de avond. Het geluk zit soms in een klein gaatje. Door een club die in laatste instantie op de fles ging kwam er een opening in de agenda van Sean Webster. Doordat ze hier in 'The Lane' ook met een opening op de affiche zaten konden beide elkaar hier goed in vinden en zou deze Brit hier voor eeuwige roem en glorie gaan zorgen in Oostburg. Buiten hadden we al een gesprek kunnen hebben met Sean Webster en zijn kornuiten en toen het over de set van 2 uur gingwas de bassist Greg Smith er met een knappe Quote er als de kippen bij. 2 Hours, that’s more like 4 songs.
‘Don’t Stop’ en ‘Help Me’ vinden we niet terug op hun album maar wanneer we de ballad ‘Hear Me Now’ te aanhoren krijgen weten we dat Esther en Bluesther weer zorgeloos de toekomst in gaat. Niet teveel Britse maar een perfecte blend tussen blues en het betere gitaarwerk en de liefhebbers die met nostalgie terugdenken aan de sterke jaren van Ian Siegal zullen deze Sean Webster met open armen ontvangen. En dan komt het…
Over meer uit het voortreffelijk album ‘See It Trough’ verwijs ik je graag later terug bij de recensie over dit album maar laat ik Sean Webster en The Lane voor wat ze zijn voor een lange trip richting Vlaams-Brabant… Bedankt voor de vriendelijke en voortreffelijke ontvangst Piet, Ton en Rob en hopelijk kan editie 2016 gespaard blijven van Murphy’s Law! |
Blues op klompen want buiten een arsenaal aan gitaren heeft Ralph ook zijn onafscheidelijk schoeisel mee want de ‘klompen’ mogen wel als erfgoed van de Nederlandse geschiedenis worden aanzien. Voor Ralph dienen ze niet voor het gemak maar doen echter ze dienst als beatbox. Vandaag vier groepen op de affiche en opmerkelijk is dat er telkens een tijdspanne van 2 volle uren is uitgetrokken per artiest….maar is dit niet een beetje teveel?
gaan komen. Ik dacht verstaan te hebben dat deze Gino zijn roots in Hulst liggen en als extra versterking heeft hij zijn trouwe bassist Jef Bakker meegebracht. Wanneer je even jezelf gaat verdiepen op de website van Gino leer je dat de blues voor deze ‘local hero’ hoegenaamd geen geheimen meer heeft. Solo, in duo of met zijn Buldoze Band zit deze artiest al meer dan 25 jaar in het vak. Toen hij in 1989 de legende ‘Rory Gallagher’ mocht ontmoeten is dit icoon een deel van zijn leven beginnen uitmaken. Ik ga nu misschien op wat tenen trappen maar een ganse avond Rory Gallagher zou voor mij een beetje erover zijn. Gelukkig tappen deze Gino samen met Jef uit een ander vaatje.
we hier nog zijn album ‘Speak With The Devil’ in de verzameling zitten. Little Louis stond ook al meermaals op Moulin Blues en heeft aldaar en op andere podia al bewezen dat hij over meer dan voldoende eigenheid bezit.
Sean Webster & The Dead Lines
Ik was al even gaan spieken op de setlist en stelde me toch wat vragen toen ik daar ‘I’d Rather Go Blind op zag staan. Dat er een zekere romanticus schuilgaat in deze Sean Webster is wel aan sommige van zijn nummers te aanhoren maar wanneer hij begint aan I’d Rather Go Blind krijg ik toch een beetje rillingen. Niet meteen door zijn aanzet want we mogen uiteraard Etta James en zeker ook niet de versie van Stan Webb Chicken Shack gaan verloochenen maar de magistrale opbouw van dit nummer met als absolute climax een serieuze portie rock, ja dat is sterk en zo hebben ze er al meteen een fan bij.
more pics on
|
